Кто такой лявон вольскі
Лявон Вольский
Леонид Артурович Зейдель-Вольский
Содержание
Биография
В 1984 г. закончил Минское художественное училище, во время обучения в котором в 1982 г. стал одним из основателей группы «Мроя».
В 1994 г., после некоторых изменений в составе, инициировал перевоплощение «Мроі» в группу «N.R.M.» («Незалежная Рэспубліка Мроя»), в которой выступал как основной автор музыки и текстов песен по 2010 год. Параллельно (1990—1998) выступал как исполнитель на клавишных в группе «Новае Неба».
В 1997 г. написал музыку и аранжировки большинства композиций для совместного музыкального проекта «Народны альбом», участвовал в подготовке, записи и показе совместных музыкальных проектов «Сьвяты вечар 2000» и «Я нарадзіўся тут» (2001).
В 2001 г. стал инициатором создания группы «ZET», на протяжении 2002—2007 гг. разработал и написал большую часть песен для программ «Крамбамбуля», «Крамбамбуля 1½: Каралі раёну», «Радыё Крамбамбуля 0,33 FM», «Крамбамбуля» сьвяточная».
В конце 2004 г. в составе группы «Крамбамбуля» выступал на площади Независимости в Киеве. Выступает в прессе как поэт, прозаик, журналист, работал ведущим авторской программы «Квадракола» на радиостанциях «Беларуская маладзёжная» и «101,2». Среди наиболее известных песен «Песьні пра каханьне», «Тры чарапахі», «Партызанская», «Паветраны шар», «Лёгкія-лёгкія», «Я нарадзіўся тут», «Абсэнт», «Госьці».
Гастроли
В составе разных коллективов — Польша, Украина, Франция, Дания. Фестивали: в составе разных коллективов «Рок-крок 1987, 1988», «Наваполацк 1988», «Рок-дыялог» (Могилёв, 1988, 1989), «Днепродержинск 1989», «Тры колеры» (Минск, 1990), «Басовішча» (неоднократно — Гродэк, Польша), «Belfort-Fimu» (Бельфор, Франция, 1993), «Фэстываль народных меншасьцяў» (Гдыня, Польша, 1993), «Rock-mafia» (Сопот, Польша), «Roskilde» (Дания, 1993) и др.
Награды
Приз зрительских симпатий на фестивале «Рок-крок 1988»; лауреат фестиваля «Наваполацк 1988»; Гран-при, приз в номинации «Лепшы клавішнік» на фестивале «Тры колеры 1990»; «Рок-кароны» в номинациях «Песня году» («Партызанская») — 1996, «Альбом году» («Народны альбом») — 1997, «Рок-карона 1997», «Праект году» («Сьвяты вечар 2000») — 1999, «Песня году» («Паветраны шар») — 1999, «Музыкант году», «Падзея году» (праект «Я нарадзіўся тут»), «Лепшыя тэксты», «Песня году» («Тры чарапахі»), «Альбом году» («Тры чарапахі»), «Рок-карона» — все 2000, «Выканаўца году» на «Рок-каранацыі 2004—2005».
Дискография
В составе «Мроі», «N.R.M.», «ZET» — см.; «Народны альбом» (1997), «Сьвяты вечар 2000», «Я нарадзіўся тут» (2001), «Крамбамбуля» (2002), «Крамбамбуля 1½: Каралі раёну» (2003), «Радыё Крамбамбуля 0,33 FM» (2004), «Крамбамбуля» сьвяточная» (2007); трэки «Тры чарапахі» (в сборниках «20 супер-хитов, рожденных в Беларуси» — «Bulba Records», 2000; «БелКП-ПрЕСсНЯ 2000» — «Bulba Records», 2000), «Катуй-ратуй» (в сборнике «20 супер-хитов, рожденных в Беларуси. Бульба-хит 3» — «Bulba Records», 2000), «Najnajnaj», «Ja spiewam po-polsku» (в сборнике «Сэрца Эўропы» — «БМАgroup», 2001), «Песни пра каханьне», «Песьня падземных жыхароў» (в сборнике «Вольныя танцы» — «БМАgroup», 1999), «Мая мэнтальнасьць» (в сборнике «Вольныя танцы: новая альтэрнатыва» — «БМАgroup», 2000), «Раз, два, тры» (в сборнике «Hard-corеманія: чаду!» — «БМАgroup», 2002), «Personal Jesus», «Useless» (в сборнике «Personal Depeche» — «MSH Records», 2003).
Проекты
Книги
Поэтические сборники «Калідор» (1993), «Фотаальбом» (1998), кніга прозы «Міларусь» (2011)
Lavon Volski & NRM/МРОЯ/Крамбамбуля/ZET
Гэтая суполка аб’ядноўвае аматараў творчасьці Лявона Вольскага.
Лявон Вольскі – беларускі музыка, літаратар і мастак. У розныя часы – лідар гуртоў «Мроя», «N.R.M.», таямнічага праекту «ZET».
Показать полностью. Суаўтар праектаў «Народны альбом», «Сьвяты вечар», «Я нарадзіўся тут». Аўтар двух зборнікаў паэзіі: «Калідор» (1993) і «Фотаальбом» (1998), кнігі прозы «Міларусь» (2011).
Цяпер – лідар праектаў «Крамбамбуля» і «VOLSKI» (апошні існуе ў дзьвюх паўнавартасных формах – зь беларускім і нарвэскім складам музыкаў).
Цяпер Лявон Вольскі пасьпяхова дае акустычныя і электрычныя канцэрты ў розных складах у Беларусі і па-за межамі краіны.
🎹Сучасны склад сольнага праекту VOLSKI:
Лявон Вольскі (вакал, гітара)
Сіндрэ Скэйе (бубны)
Снорэ Бэргэруд (гітара)
Бьёрн Холмслэнд (гітара)
Міхась Марынічаў (бас-гітара)
(Першы склад з нарвэскімі музыкамі)
—
Лявон Вольскі (вакал, гітара)
Павал Трыпуць (гітара)
Павал Мамонаў (бубны)
Міхась Марынічаў (бас-гітара)
(Другі склад зь беларускімі музыкамі)
🎺Сучасны склад гурта «Крамбамбуля»:
Лявон Вольскі (вакал, гітара)
Павал Трыпуць (гітара, вакал)
Павал Мамонаў (бубны)
Міхась Марынічаў (бас-гітара, вакал)
Андрэй Якубчык (труба, вакал)
Павал Аракелян (саксафон, клявішы, вакал)
Лявон Вольскі
Начав свою музыкальную карьеру еще в далеких восьмидесятых, Лявон и сегодня актуален, ярок и востребован. С его именем связаны коллективы Крамбамбуля, N.R.M., Мроя, проекты «Народны альбом», «Будзьма беларусамі!», он автор песен «Простыя словы», «Тры чарапахі», «Паветраны шар», без которых не обходится ни одна посиделка с гитарой. Список заслуг бесконечен, а наш лонгрид лишь слегка приоткрыл его многогранный образ. Чуть ниже – про запреты на выступления, уход из N.R.M. и про уверенность в завтрашнем дне.
Про вклад в белорусскую музыку
— Есть много разных определений, кто такой Лявон Вольский. Мэтр, змагар, герой – кем вы себя ощущаете?
— Творчая асоба. Я займаюся творчасцю ў розных накірунках. Дамініруе музыка, але яшчэ я займаюся мастацтвам, літаратурнымі вопытамі. Аднойчы на вяселлі Глеба Лабадзенкі (журналіст і паэт) мяне пазнаёмілі са спадарыняй Эльжбэтай Радзівіл, якой тады было дзесьці 93 гады. І яна мяне спытала: “Kim pan jest?” Я адказаў, што я музыка, мастак, літаратар, а яна мне: “Пану трэба вызначыць ў рэшце рэшт, кім ён хоча быць, і тады справа пойдзе” (усміхаецца). Тым не менш, пакуль што ў мяне не атрымліваецца канчаткова гэта высвятліць.
— В 2016 г. на Freemuse Awards вас назвали «иконой белорусской музыки». Ощущаете себя иконой?
— Такія трафарэтныя назвы, як “генерал айчыннага року”, “жывая легенда”, “ікона музыкі”, — усё гэта людзі прыдумалі, каб зрабіць для сябе нейкі брэнд. Напрыклад, мянушка “генерал айчыннага року” з’явілася на адной прэміі, дзе спонсарам быў выробнік водкі “Генерал”. Вось і тут трэба было нешта сказаць, і нехта вырашыў назваць “іконай”. Я да гэтага стаўлюся досыць роўна.
— Но вы же осознаете свой весомый вклад в белорусскую музыку?
— Справа ў тым, што ў нас настолькі эксклюзіўная тэрыторыя, што ўсё не як у людзей. Часам тут працуюць банальныя законы шоу-бізнесу, як піяр, але нядоўга. Канешне, нейкі ўнёсак у развіццё музыкі я адчуваю. Усё ж такі мы адныя з першых за доўгі час пачалі спяваць на беларускай мове. Я спадзяюся, шмат хто прыйшоў да правільных думак праз маю творчасць. Пра гэта мне казаў не адзін чалавек, і тое мне вельмі прыемна. Але мэтрам я сябе не адчуваю. Зорнай хваробы ў мяне ніколі не было – такі склад характару.
Про запреты на выступления
— У вас часто бывают мысли «А что, если бы не. » Если бы что-то не говорил, что-то не делал..
— Не, я ганю ад сябе гэтыя думкі. Ты ж усё роўна нічога не пераменіш. Канешне, у паралельным свеце ўсё магло б развівацца інакш. Але мы жывем ў гэтым свеце, і ўсё так, як ёсць. Тое, што мы зрабілі, ужо засталося. Безумоўна, былі некаторыя рэчы, якія не трэба было рабіць.
— Какие, например?
— Было памылкова ісці на дыялог да ўлады ў 2008 годзе. Прынамсі мне не абавязкова было там быць, усё б вырашылі і без мяне. Тады нам здавалася, што мы ўсё высвятлім пры прыватнай размове, але нічога не атрымалася. І наогул ў мяне нічога добрага не выходзіла з такіх дыялогаў. Аднойчы, калі ўжо забаранілі Крамбамбулю, я вырашыў схадзіць да тагачаснага намесніка міністра культуры. Я абсалютна здуру папёрся туды высвятляць, што адбываецца. Мягка кажучы, нічога я не высвятліў. Але мяне выслухалі, сказалі прыйсці да іншага чыноўніка, рангам ніжэй. А там ўжо свойскі такі чалавек тлумачыў, што нічога змяніць не атрымаецца.
«Тое, што мы зрабілі, ужо засталося»
— Довольно сложно по разбросанной в интернете информации понять, сколько раз на самом деле был запрет на творчество Лявона Вольского. Какова ваша версия?
— Два разы гэта было. З 2004 года, пасля нашага ўдзелу ў мітынгу да 10-годдзя існуючай улады, пачалася нейкая імгненная рэакцыя, якая чамусьці закранула N.R.M. у апошнюю чаргу. Напачатку паляцелі “Палац”, Саша Кулінковіч, а потым толькі Крамбамбуля. Гэтая забарона працягвалася да 2008 года. Потым была размарозка да 2010, калі гайкі закруцілі яшчэ больш сур’ёзней. Калі ў першы раз можна было смела граць у нейкай кавярні, дзе мы збіралі аншлагі і рабілі добрую касу ўладальнікам, то на другі раз, з 2010 года па нядаўні час, было цяжка зрабіць і такі канцэрт. У адной растарацыі, нягледзячы на папярэджанні, кіраўнікі ўзялі на сябе адказнасць, і мы зрабілі канцэрт. А пасля гэтага ў рэстарацыю прыйшла санстанцыя, якая дала вялікі штраф.
— А как вы понимали, что есть запрет, ведь официально никаких постановлений не было?
— Гэта было нескладана адчуць. Перад забаронай ты ўвесь дзень разрываўся: даеш інтэрв’ю на тэлебачанні, потым размаўляеш з журналістам газеты «Переходный возраст», тады едзеш на рэпетыцыю, а потым цябе па тэлефоне просяць даць нейкі каментар для сродкаў масавай інфармацыі. І вось раптам усё знікае, ніхто не тэлефануе, у цябе з’яўляецца маса вольнага часу. Тады забарона пачынае перакідацца на карпаратыўную дзейнасць, бо нехта разумее, што гэта можа быць небяспечна.
— Как произошла последняя отмена запрета? Что-то ее предвещало?
— Не, нічога. Перад гэтым была цэлая серыя маіх с Пашай Аракелянам выступаў. На іх не трэба было браць “гастрольку”, бо мы проста ішлі побач з рэстарацыяй ці кавярняй і заходзілі зайграць пару песень. Праўда, я мог у Facebook загадзя напісаць, што магу ісці побач з нейкай растарацыяй з гітарай (смяецца). Дык вось адбыўся цэлы шэраг такіх канцэртаў, заўсёды з аншлагамі, і камусьці стала зразумела, што нашу дзейнасць не спыніць.
Свое 50-летие Лявон отметил концертом в минском переходе возле ГУМа (фото: kompravda.eu)
— А насколько разрешен Вольский сегодня? С одной стороны, вы собираете тысячи людей на концертах, а с другой – плакаты с вашим изображением в Минске не разрешают вешать.
— Я не хачу нават блізка прасякацца гэтым. Усё гэта я перажыў у першую забарону, у мяне была дэпрэсія, я вельмі перажываў. Бо ясна, што мая грамадзянская пазіцыя – гэта адно, а мая канцэртная дзейнасць – зусім іншае. Ва ўсім свеце ведаюць, што рок-музыканты заўсёды пратэстуюць, негатыўна ставяцца да сітуацыі ў краіне, а часцяком гэта нават анархісты. Ніхто ніколі не паказваў мне паперы, на якой было б напісана, чаму імпрэзы Вольскага могуць быць забаронены. Таму ў мяне застаецца шмат пытанняў.
— У меня есть друзья, которые занимаются музыкой. Они говорят, что не хотят петь про политику, им достаточно тем о любви, о молодости. Вы когда-нибудь думали ограничить тематику своих произведений?
— Мне здаецца, я ніколі і не пеў пра палітыку. Гэта дурацкі беларускі стэрэатып – калі ты, раптам, скажаш, што ў дварах на вуліцы Казлова, напрыклад, не вельмі і чыста, значыцца, ты лезеш у палітыку. Шмат якія з маіх твораў, якія лічаць “палітычнымі”, насамрэч – сацыяльная сатыра. Такі жанр прыняты на захадзе, напрыклад, у Германіі, у Польшчы. У такіх творах ускрываюцца сацыяльныя язвы, але палітыка тут не пры чым. У маіх творах нічога няма пра Сірыю, пра рускіх ці амерыканцаў, і за каго мы.
— Возьмем, к примеру, песню «Тэрмінатар». Вы же наверняка задеваете ей каждого представителя правоохранительных органов в нашей стране?
— Міліцыя так не ставіцца да гэтага. У N.R.M. даўно яшчэ мы стварылі песню “25, 26, 27”, якая наогул скаладаецца з перегавораў па рацыі. Аднойчы, калі мы выканалі яе на канцэрце, да нас падыйшоў чалавек, па якому было відаць, што ён прадстаўнік органаў, і сказаў: «Большое спасибо, все так и есть».
— Часто такое случается?
— Бывае. Асабліва цікава, калі ідзеш у ДАІ, памылкова трапляешь у асноўны аддзел, і там з табой фоткаюцца. У нас так прынята, што людзі на працы адныя, але іх захапленні і густы зусім іншыя. Іхняя правіна толькі ў тым, што яны гуляюць па нейкіх правілах, якія у нас вельмі пачварныя. Гэтыя “не трэба казаць праўду”, «ну вы же сами все прекрасно понимаете» — безумоўна, у кожнай краіне прыкладана так, але ў нас гэта занадта пачварна.
Про последний альбом Крамбамбули, уход из N.R.M. и Евровидение
— Уже невозможно сосчитать, частью скольких музыкальных проектов вы были. Правильно ли я понимаю, что сейчас актуальны 2 из них: Крамбамбуля и VOLSKI?
— Тогда не совсем понятен статус Крамбамбули. Когда в 2015 году выходил четвертый альбом коллектива, вы говорили, что он станет последним, а группа разойдется.
— Я ніколі не казаў, што гурт распадзецца, гэта прыдумалі журналісты. Мы казалі, што гэта будзе апошні альбом, а пасля гэтага мы сыдзем у лясы. Журналісты адразу ж прыдумалі, што і канцэрт будзе апошнім. На самой справе мы пакінулі за сабой права пісаць асобныя песні. Год таму мы так і зрабілі, напісаўшы “Партызаны каляднага лесу”, з якой рабілі каляднае шоу ў Prime Hall. Так ці інакш, у нас заставалася толькі замежная тэрыторыя для імпрэзаў, таму што тут выступаць было немагчыма. А Крамбамбуля – гэта вялікая фармацыя, у якой шмат народу, і не кожная пляцоўка нас вытрымае. Таму мы вынырывалі час ад часу, то на Басовішчы, то на Lidbeer.
— Странно видеть коллектив, который объявил, что больше не выпускает альбомы, но продолжает концертную деятельность..
— Нічога дзіўнага, у нас шмат песень. Для любой нагоды знойдзецца.
— Давайте тогда проясним и ситуацию с N.R.M.: в 2011 году Пит Павлов, гитарист группы, заявил, что «на Рок-коронации коллектив будет выступать без Вольского, который ушел в бессрочный отпуск». На следующий день вы сказали, что узнали о своем отпуске из прессы. Что произошло на самом деле?
— Усё так і было. Недзе ў 2010 годзе я вырашыў на пэўны час прыпыніць дзейнасць гурта, узяць творчую паўзу і заняцца сольным праектам “Белая яблыня грому”. Дарэчы, тады кожны з нас займаўся чымсьці асобным. У гэты час было ўсяго некалькі канцэртаў з N.R.M. Потым высвятлілася, што пакуль я займаўся сольнай творчасцю, без мяне пачалі рэпетаваць нейкі новы матэрыял. Я даведаўся пра гэта абсалютна нечакана ад сяброўкі, якая займалася пэўны час нашымі гастролямі ў Польшчы і ў той час прыехала ў госьці і жыла ў сям’і бас-гітарыста. Я здзівіўся, але вырашыў нічога не пытаць.
— Почему?
— Не ведаю. Гэта была дзіўнаватая сітуацыя. Можа, таму што мне ніхто нічога не казаў. Ніхто не запрашаў мяне на рэпэтыцыі, ніхто не папярэджваў: «калі ты не прыйдзеш, мы будзем граць без цябе». Ну што гэта наогул за сітуацыя: пачынаюцца сакрэтныя рэпэтыцыі новага матар’ялу, пра якія мне ніхто нічога не гаворыць, а даведваюся я пра гэта абсалютна выпадкова! А можа з-за нейкага гонару.. А ўжо ў наступны раз я даведаўся з прэсы пра свой безтэрміновы адпачынак.
— После этого вы общались с товарищами из группы?
— З басістам некалькі разоў сустракаліся.
— А с Питом?
— Не, ніколі. А які сэнс? Няма чаго высвятляць. Мы ўдзейнічалі у некаторых акцыях разам, але ніколі не размаўлялі. Ён дастаткова ўсяго рознага сказаў у сваіх шматлікіх інтэрв’ю.
— Уже без вас, в 2013 году N.R.M. подавали заявку на отбор Евровидения. С Лявоном Вольским в составе группы такое могло бы случиться?
— А почему нет? NaviBand очень здорово популяризовали песни на белорусском.
— Калі паехалі Navi, гэта было абсалютна нечакана. Нейкі першы прарыў, калі на Еўрабачанне ўзялі людзей не з абоймы. Раней было абсалютна прадказальна: туды едуць людзі з абоймы, нічога не займаюць, але едуць. А тут, відаць, лібералізацыя падзейнічала, і паехалі Navi.
Але для мяне было б крыху дзіўна выступаць пад афіцыйнай сімволікай. Калі я ствараў N.R.M., гэта была асобная незалежная краіна, са сваімі сімваламі, куды можна было збегчы, каб абстрагавацца ад рэчаіснасці краіны, у якой жывеш насамрэч.
[1] Правда ли, что вы дважды выступали на Майдане: в 2004 и в 2013?
— Зачем?
— Падтрымаць украінскіх братоў, якія стаялі на марозе. Ім трэба было даваць дэцыбелы, каб быў груў і рух (усміхаецца).
— Чем отличались эти два Майдана?
— Першым разам быў такі карнавал. Гэта было весела, пазітыўна, не пахла ніякай смерцю, не было прадчування пагрозы. Было весела, крута, шмат людзей. А другім разам было нейкае адчуванне, штосьці непрыемная вісела ў паветры.
[2] Правда ли, что вы хотели переехать в Великобританию?
— Не. Былі думкі, каб пераехаць у Вільню. Але тэрыторыя не адпусціла. Ведаеце, калі мы вельмі чагосьці хочам, мы заўсёды дасягаем сваёй мэты. Значыцца, не да канца хацелася.
[3] Правда ли, что вы часто впадаете в депрессию?
— Не, не часта (усміхаецца). Насамрэч, дэпрэсія – гэта сур’ёзная хвароба, якую трэба лекаваць, а не проста сум, журба і восеньская невясёлая задуменнасьць.
[4] Правда ли, что группа Крамбамбуля изначально задумывалась как шуточный коллектив?
— Менавіта, так. А потым, калі пачаліся забароны і мы не маглі далей граць нашыя вясёлыя песні, так і атрымалася, што пачалі выконваць больш сур’ёзныя рэчы.
[5] Правда ли, что Лявон Вольский с Крамбамбулей однажды выступали перед русским олигархом?
— Так, гэта быў карпаратыў у Смаленску. Так атрымалася, што адзін мой знаёмы трапіў на працу да гэтага алігарха, даў яму паслухаць нашыя творы, і той зафанацеў і запрасіў нас да сябе на дзень народзінаў.
— Это было самое странное ваше выступление?
— Не, гэта было нармальна. Я паглядзеў, хто такі расейскі алігарх. Гэта чалавек, у якога ёсць свая футбольная каманда, у якой ён гуляе і для якой ён пабудаваў стадыён высокага ўзроўня. Гэта сур’ёзны тып, не такі, як мы традыцыйна ўяўляем. Гэта не тоўсты мужык са стомленымі вачыма, а досыць малады.
— А какое выступление было самое странное?
— Калісьці піва “Баброў” імкліва раскручвалася. Гэтым займаўся Сяргей Левін (зараз – бізнесовец), які некаторы час пажыў у ЗША і прынёс новыя для таго часу інструменты маркетынгу. Дык вось ён вырашыў зрабіць трэнінгі для тарговых прадстаўнікоў, куда прывезлі такіх тыповых кіраўнікоў торгу, а нас запрасілі выступіць. І не тое што ніхто не слухаў, але нават людзі адышлі ад сцэны. Для іх гэта быў цуд – нейкі канцэрт удзень, з півам на сталах. У пэўны час мы пачалі самі сабе хлопаць, жартаваць. Людзі проста баяліся гэтага канцэрту, паціху сыходзілі адтуль, а пасля кожнай песні стаяла злавеснае маўчанне. Урэшце мы засталіся ў зале адныя.
Лявон Вольскі і гурт Крамбабуля (здымак узяты з afisha.tut.by)
Про родителей и ностальгию
— В интервью вы нечасто упоминаете своих родителей, которые были связаны с поэзией. Чувство стихосложения досталось вам по наследству?
— Мяне асабліва ніхто не вучыў. І зразумела – мае бацькі пісалі рэцэнзіі. Тады шмат розных людзей, у тым ліку і графаманаў, пісалі ў розныя выданні. Мая мама, рускамоўная паэтка, працавала ў часопісе “Нёман”, куды дасылалі свае празаічныя творы і вершы людзі, якія хацелі, каб іх надрукавалі. Маме трэба было растлумачыць ім, чаму гэта пакуль што не можа адбыцца, і паказаць тыповыя памылкі, альбо дастаць з гэтага стосу паганых вершаў тое, што можна крышачку дапрацаваць, і паказаць, як гэта можна зрабіць. Апошняе, канешне, здаралася вельмі рэдка. Бацька рабіў тое ж самае, але на беларускай мове. Гэта прыносіла нейкія грошы. Некаторыя графаманы маглі ісці на ўсякія хітрыкі, і дасылалі малавядомыя вершы Пушкіна, каб іх таксама разглядзелі. І некаторыя рэцэнзенты адказвалі, што гэта не вельмі добра. А гэта ж Пушкін! (смяецца). Я ўсё гэта чытаў, трохі вучыўся.
— Ваш дед Виталий также был белорусским драматургом..
— Так, ён напісаў некалькі класных п’ес: “Несцерка”, “Цудоўная дудка”, “Дзед і жораў”. Яны сапраўды класныя, асабліва “Несцерка”. Некаторыя п’есы я неаднаразова бачыў у тэтрах. Мой бацька некаторы час быў дырэктарам тэтра юнага гледача, і мне даводзілася сядзець у дырэктарскай ложы і глядзець усе спектаклі, бо мяне не было дзе падзець. Я бадзяўся па тэатры і цалкам быў у гэтым тэатральным жыцці.
— Наверное, это тоже сказалось на формировании таланта?
— Цяжка сказаць. Дзед пісаў п’есы толькі ў маладосці, а потым перайшоў на натуралістычную прозу пра прыроду. Гэта было больш бяспечна, бо ў п’есах заўсёды можна адшукаць нейкія падтэксты, нават калі іх там няма. А час быў трывожны. Але гэта толькі мая думка, я не ведаю, як было на самой справе. Можа, яго дастала займацца драматургіяй, і ён вырашыў спакойна займацца чымсьці іншым.
— Вы часто вспоминаете детство?
— Яно не было такім шчаслівым, каб часта яго ўспамінаць. Мне не падабалася школа, у мяне рана разышліся бацькі, таму я праводзіў выходныя з бацькам, а жыў з мамай.
— А вообще грустите по былым временам, может, по 90-м?
— З аднаго боку, было добра, а з іншага – досыць паганенька. У 95-м можна было граць усё, што хочаш, было шмат цікавых клубаў, незалежных, студэнцкіх. А з іншага боку, была такая паганая апаратура, што часам не хацелася граць зусім.
«Спяваць трэба пра ўсё. Бо ўсё ў гэтым свеце цікава»
— Меня удивила ваша цитата о начале 90-х: «Мы не могли найти себя во время расцвета демократии. Мы были борцами и имиджем, и душой, а в то время борьба стала ненужной». Как вы думаете, в идеальной Беларуси, где все хорошо, Вольский был бы возможен? Может, для его развития нужны запреты?
Про закат эпохи и уверенность в завтрашнем дне
— В этом году не стало Александра Куллинковича. У вас появляется ощущение, что наступает конец той эпохи, у истоков которой вы стояли?
— Апошнім часам мы ігралі некалькі разоў з Сашам, як раз пасля адмены забароны. Але так актыўна не супрацоўнічалі з ім. Раней быў час, калі мы працавалі побач. Калі я пачаў вучыць тэкст да канцэрту-памяці, я неяк адчуў гэтую цікавую лірыку ў яго вершах. Калі песні на слыху ўвесь час, ты не думаеш пра гэта. А тут я разгледзеў парадаксальную паэзію, уласьцівую толькі Сашу.
Лявон на концерте памяти Александра Куллинковича (фото: euroradio.fm)
Але я не адчуваю, што мой час сыходзіць. Здаецца, у 2009 годзе былі падобныя думкі, але вельмі нядоўга. У кожнага свая ніша. Як вы казалі, адныя спяваюць толькі пра каханне і маладосць. Я ж лічу, што спяваць трэба пра ўсё, бо ўсё ў гэтым свеце цікава. Штосьці цябе натхніла – і вось ты ўжо пішаш пра гэта песню.
А на канцэртах заўсёды многа моладзі, якая ўвесь час нас падтрымлівала. Заўсёды шмат студэнтаў, якія імкнуцца да адукацыі і адчуваюць тэкст. Такім чынам і я магу адчуваць сябе маладзей, чым ёсць.
— У вас есть уверенность в завтрашнем дне?
— Цікавае пытанне (усміхаецца). Ёсць спадзяванне, што ўсё будзе добра, і недзе ёсць такое адчуванне, што ўсё так і будзе. А ўпэўненнасць.. Усё ж такі наша краіна не зусім прадказальная – сёння адно, заўтра іншае.
— Кофе / чай?
— Гарбата.
— Солнечный пляж / снежная гора?
— Пляж.
— Прага / Вильнюс?
— Які выбар.. Прага, бо ў Вільні і так часта бываю (усміхаецца).
— Саўка / Грышка?
— Ні адзін, ні другі.
— Грамадазнаўстава / Псіхасаматыка?
— Псіхасаматыка, таму што бліжэй да цяперашняга часу.
— ЛСП / Макс Корж?
— Хай будзе Корж.
— Но вы знаете обоих?
— Нешта чуў, яны ж на хайпе (усміхаецца).
— Ваше любимое место в Беларуси?
— Меншчына, Валожынскі раён. Там, дзе Іслач. Раней гэтыя мясціны называлі “беларуская Швейцарыя”, але мне не падабаецца такая назва.
— Ваш любимый англоязычный музыкант?
— Іх вельмі шмат. Хай будзе Курт Кабейн.
— Когда и при каких обстоятельствах вы в последний раз были в отделении милиции?
— Дзесьці ў 2016 годзе. Гэта не была п’яная бойка, я хадзіў забраць машыну са штрафстаянкі.
— А из-за пьяных драк тоже оказывались в отделении?
— На пачатку 90-х было нешта эпізадычнае..
— Какая черта в белорусах вам больше всего нравится?
— Смешнавата прагучыць, але гэта сур’ёзнае стаўленне да задання, да працы, якую трэба выканаць.
— Какая черта в белорусах вам больше всего не нравится?
— Цэлы комплекс: нізкая культура і ўсё з гэтым звязанае. Пафігісцкае стаўленне да бліжняга, жаданне хапнуць адразу ўсё, адсутнасць еднасьці і дэзынтэграцыя ў грамадстве.
— Какой совет вы можете дать 20-летним?
— Нічога не баяцца. Смешна казаць 20-гадовым ісці да нейкай мэты, таму скажу: рабіце тое, што вам падабаецца. Не трэба ісці ва ўніверсітэт, каб атрымаць коркі. Ідзіце туды, дзе падабаецца вучыцца.
— Чего вы боитесь?
— У гэтага жыцця ёсць свой план, нам не зразумелы. Я баюся, што ў адносінах да мяне ці да маіх блізкіх будзе такі план, які мне зусім не спадабаецца, мягка кажучы. Такое здараецца.
— Когда вы в последний раз плакали?
— Гады два таму. Былі трагічныя абставіны.
— Вы можете назвать себя счастливым человеком?
— Магу.
— Если бы вы могли встретиться с любым историческим персонажем, который больше не живет на нашей планете, кто бы это был и о чем бы вы поговорили?
— Гэта быў бы Саша Кулінковіч. Я б папрасіў прабачэння, што не запрасіў яго на фестываль “Хмельнов FEST” заспяваць разам “Безалькагольная піва”. Я ведаю, што ён хацеў, а мы нядаўна ужо выконвалі гэту песню разам з ім, таму вырашылі гэтым разам прапусціць. Гэта была памылка. Я шкадую пра гэта.
— Лявон Вольский через 5 лет: что бы вы хотели, чтобы у него изменилось?
— Тут можа быць цэлы шэраг адказаў (смяецца). Хацелася б паболей фінансавай незалежнасці. Мне б хацелася, каб адмянілі візы ў краіны Еўразвязу і ў Злучаныя Штаты, таму што вельмі шмат часу даводзіцца іх афармляць, і гэта непрыемна. Мне б хацелася нарэшце не здымаць кватэру, а займець уласную. І хацелася б працягваць сваю дзейнасць з той жа інтэнсіўнасцю, а можа і з крышачку большай.
— Лявон Вольский через 30 лет: каким бы вы хотели его видеть?
— Жвавым, падцягнутым, у курсе апошніх тэхнічных рэчаў. Калі я дажыву да гэтых гадоў, гэта будзе цікавы жыццёвы досвед. Мне б хацелася на той час, калі гэта адбудзецца, не згубіць цікавасць да жыцця і здольнасць здзіўляцца і кепскім рэчам, і добрым. Бо ў цяперашнім узросце ўсё гэта я яшчэ далёка не згубіў. І канеше я б хацеў мець магчымасць выйсці на сцэну, паскакаць і заспяваць на ёй.
Можно долго размышлять, кто такой настоящий белорус. Как он выглядит, что его беспокоит, о чем он думает. В современный век глобализации понятия о типичных представителях нации оказываются размытыми. А если еще взять тот факт, что Беларусь совсем недавно была частью огромной страны с миксом из разных народов, так поиск ответа на вопрос о настоящем белорусе может показаться практически невероятным. А хотя, быть может, следует перечитать это интервью, при этом слушая музыку его героя.